Isabel Allende: H συγγραφέας των πνευμάτων
Στα βιβλία της Ιζαμπέλ Αλιέντε οι γυναίκες είναι δυνατές, οι ζωντανοί ζουν μαζί με άκακα φαντάσματα και η ζωή είναι μια σειρά τραγικών συμπτώσεων όπως άλλωστε ήταν και η δική της. Από τη Λουκία Λυκίδη
Spotlight
-
Συναγερμός στην Κατερίνη για... τρελή πορεία βαν - «Καρφώθηκε» σε τζαμαρία καταστήματος
-
Μυστήριο με πτώμα που «ξέβρασε» η θάλασσα στην Αγία Θέκλα της Κύπρου
-
Έπασχε ο Χίτλερ από Πάρκινσον; - Ιστορικό βίντεο που «κρύβει» το χέρι του
-
Κατέπλευσε στο λιμάνι του Πειραιά το εμβληματικό Γαλλικό ιστιοφόρο «Belem»
Λυκίδη Λουκία
Κάθε χρόνο στις 7 Ιανουαρίου στο σπίτι της η ατμόσφαιρα είναι ηλεκτρισμένη. «Αντιδρώ υστερικά. Τρελαίνω όποιον τύχει να είναι δίπλα μου. Τελικά κλειδώνομαι σε ένα δωμάτιο και ετοιμάζομαι για την επόμενη μέρα», έχει πει. Η επόμενη μέρα είναι η μέρα που τα τελευταία τριάντα τέσσερα χρόνια με απόλυτη πειθαρχία ξεκινάει κάθε νέο βιβλίο της: 8 Ιανουαρίου. Η ημερομηνία που εξόριστη στη Βενεζουέλα, μετά το πραξικόπημα κατά του θείου της Σαλβαδόρ Αλιέντε, μαθαίνει πως ο παππούς της πίσω στη γενέτειρά της Χιλή είναι ετοιμοθάνατος. Τότε αρχίζει να του γράφει ένα γράμμα το οποίο τελικά θα γίνει το χειρόγραφο του πρώτου βιβλίου της που θα την κάνει την πιο διάσημη γυναίκα συγγραφέα της Λατινικής Αμερικής. Το σπίτι των πνευμάτων. Έχει μόλις εγκαταλείψει τον πρώτο σύζυγό της. «Σκεφτόμουν πως σύντομα θα γινόμουν 40 και η ζωή μου δεν είχε νόημα. Δεν είχα πετύχει τίποτε απ’ όσα ονειρευόμουν».
Σε αυτό το βιβλίο θα μπουν οι βάσεις για όλα όσα απολαυστικά θα συναντούσαν τα 65 και πλέον εκατομμύρια αναγνωστών της σε όλο τον κόσμο στα βιβλία της. Οι δυνατές γυναίκες, ο μαγικός ρεαλισμός όπου οι ζωντανοί συνυπάρχουν με άκακα φαντάσματα, η σημασία των συμπτώσεων και η αφήγηση συναρπαστικών ιστοριών απλών ανθρώπων.
Η 73χρονη συγγραφέας που από το 1988 μένει μόνιμα στις Ηνωμένες Πολιτείες και δηλώνει συχνά πως νιώθει τόσο Αμερικανίδα όσο και Χιλιανή ζει σε ένα υπέροχο σπίτι με θέα τον κόλπο του Σαν Φρανσίσκο γιορτάζοντας την 4η Ιουλίου με ένα πικ-νικ στον κήπο δίπλα στην πισίνα της. Σε αυτό τον κήπο βρίσκεται η καμπάνα στην οποία γράφει τα βιβλία της. Χωρίς τηλέφωνο, με όλα τα props που χρειάζεται για να εμπνευστεί, με ένα καντήλι αναμμένο μπροστά στη φωτογραφία της νεκρής κόρης της, δίπλα σε ένα ξύλινο τραπεζάκι στο οποίο η γιαγιά της στη Χιλή επικοινωνούσε με τα πνεύματα γράφει καθημερινά, Δευτέρα με Σάββατο, από τις 9 το πρωί μέχρι τις 7 το απόγευμα.
Σε αυτό το σπίτι ζούσε μαζί με το δεύτερο σύζυγό της, το δικηγόρο Γουίλι Γκόρντον, για είκοσι εφτά χρόνια από την ημέρα που τον συνάντησε τυχαία σε μια επίσκεψή της στην Αμερική. Ο θάνατος του γιου του από υπερβολική δόση (είχε χάσει ήδη την κόρη του από την ίδια αιτία) τον έκανε να χάσει το ενδιαφέρον του για τα πάντα και να αποκοπεί απ’ όλους. Και από εκείνη. «Ποτέ δεν χτυπήσαμε την πόρτα, δεν φωνάξαμε ο ένας στον άλλο, δεν υπήρξε τρίτος άνθρωπος. Ο γάμος μας είχε ένα φυσικό θάνατο». Το μοιραίο συνέβη καθώς έγραφε το τελευταίο βιβλίο της Ο Ιάπωνας εραστής, αφήνοντάς τη μόνη και αναγκάζοντάς τη να μετεγκατασταθεί σε ένα σπίτι δίπλα σε μια λίμνη στη Βόρεια Καλιφόρνια.
Το νήμα της ζωής της Ιζαμπέλ Αλιέντε ξεκινάει στη Χιλή το 1942. Στα 3 της χρόνια ο πατέρας της πηγαίνει σε ένα πάρτι από το οποίο δεν θα επιστρέψει ποτέ. Τους έχει εγκαταλείψει. Η μητέρα της με τα τρία μικρά παιδιά της πηγαίνει να μείνει με τους γονείς της. «Ο παππούς μου ήταν πλούσιος όμως δεν της έδινε χρήματα. Της πρόσφερε στέγη, τροφή, χρηματοδοτούσε τα σχολεία μας αλλά εκείνη δεν είχε χρήματα να μας αγοράσει ούτε ένα παγωτό. Από εκείνη τη στιγμή άρχισα να επαναστατώ απέναντι σε κάθε ανδρική εξουσία. Την αστυνομία. Την Εκκλησία. Έβλεπα τη μητέρα μου σαν θύμα. Από πολύ νεαρή ηλικία έγινα φεμινίστρια και ορκίστηκα πως δεν θα αφήσω ποτέ κάτι τέτοιο να συμβεί σ’ εμένα. Ήμουν πολύ θυμωμένη. Η μητέρα μου φοβόταν πως κανείς δεν θα ήθελε να με παντρευτεί».
Όμως δεν είχε δίκιο. Αμέσως μετά το σχολείο γνωρίζει το φοιτητή μηχανολογίας Μιγκέλ Φρίας και τον παντρεύεται. «Ήταν το πρώτο αγόρι που με κοίταξε και γραπώθηκα από πάνω του σαν καβούρι». Στα 21 της αποκτάει την κόρη της Πάολα και ύστερα από τρία χρόνια το γιο της Νικολά. Την περίοδο εκείνη παρουσιάζει μια τηλεοπτική σατιρική εκπομπή και γράφει σε ένα φεμινιστικό περιοδικό. Παράλληλα μεταφράζει ρομαντικά μυθιστορήματα από τα αγγλικά στα ισπανικά όμως απολύεται εξαιτίας της εμμονής της να αλλάζει τους διαλόγους για να κάνει τις ηρωίδες να ακούγονται πιο έξυπνες αλλά και την πλοκή της ιστορίας χαρίζοντας στις ηρωίδες της ανεξαρτησία και πρωτοβουλίες και σώζοντάς τις από τη μοίρα της Σταχτοπούτας στο τέλος του βιβλίου.
ΤΟ ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΟΝ ΠΑΠΠΟΥ ΤΗΣ
Μετά το πραξικόπημα του δικτάτορα Πινοσέτ και την αυτοκτονία του θείου της και σοσιαλιστή ηγέτη της Χιλής Σαλβαδόρ Αλιέντε, η οικογένειά της δέχεται απειλές και όλοι μαζί αυτοεξορίζονται στη Βενεζουέλα όπου εργάζεται σε ένα σχολείο και ταυτόχρονα δουλεύει ως freelancer δημοσιογράφος. Όταν φτάνει η είδηση για την επιδείνωση της υγείας του παππού της πίσω στη Χιλή δουλεύει διπλοβάρδιες και τις νύχτες γράφει το περίφημο γράμμα που θα εξελιχθεί στο πρώτο μυθιστόρημά της, Το σπίτι των πνευμάτων, που θα μεταφραστεί σε 40 γλώσσες.
Ο πρώτος άνθρωπος που τη συμβουλεύει να γίνει συγγραφέας είναι ο διάσημος ποιητής Πάμπλο Νερούδα στη διάρκεια μιας συνέντευξης που έχει εξασφαλίσει μαζί του. Εκείνος της λέει πως έχει μεγάλη φαντασία για δημοσιογράφος και πως θα ήταν καλύτερα να γίνει συγγραφέας. Το έχει ομολογήσει και η ίδια. Συχνά-πυκνά στα δημοσιογραφικά της θέματα ενσωματώνει δηλώσεις και γεγονότα που έχει επινοήσει χωρίς να νιώθει καμία τύψη γι’ αυτό.
Από τις 8 Ιανουαρίου 1982 και κάθε 8η Ιανουαρίου από τότε η Ιζαμπέλ Αλιέντε ψάχνει να βρει την πρώτη πρόταση κάθε νέου μυθιστορήματός της. «Προσπαθώ να γράψω μια φράση που να βγαίνει από την καρδιά. Μπορεί να μην παραμείνει πρώτη αλλά πάντα βρίσκει τη θέση της στο βιβλίο». Ο Βαραβάς έρχεται από τη θάλασσα θα γράψει στο Σπίτι των πνευμάτων. Ακολουθούν τα Του έρωτα και της σκιάς, Εύα Λούνα, Οι ιστορίες της Εύα Λούνα, Το επουράνιο σχέδιο, Πάολα.
Στο τελευταίο διηγείται την παιδική ηλικία της στη Χιλή και τα χρόνια που έζησε στην εξορία. Το γράφει την περίοδο που η κόρη της βρίσκεται σε κώμα εξαιτίας μιας επιπλοκής της πορφυρίας από την οποία έπασχε και ενός ιατρικού λάθους. «Είχα παραλύσει από τη θλίψη αλλά η μητέρα μου με βοήθησε να το ξεπεράσω. Μου είπε ότι η θλίψη που βίωνα ήταν σαν ένα μακρύ σκοτεινό τούνελ που θα έπρεπε να περπατήσω μόνη στα τυφλά αλλά με μια βεβαιότητα πως στο τέλος του υπήρχε ζωή. «Απλώς περπάτα», μου είπε. «Μπορεί να πάρει καιρό. Αλλά στο τέλος υπάρχει φως»», είπε σε συνέντευξή της στο net-a-porter. Όταν σε παλιότερη συνέντευξή της είχε ερωτηθεί για την απώλειά της είπε: «Υπάρχουν μέρες που η απουσία της με χτυπάει σαν βράχος και τότε είναι μια πολύ κακή μέρα. Ξυπνάω με αυτό το αίσθημα της αφόρητης απώλειας και μπορώ να κλάψω με οτιδήποτε. Τις περισσότερες μέρες πάντως τα καταφέρνω».
ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΟΛΑ
H νεκρή κόρη της είναι παντού παρούσα στο σπίτι. Με τον τρόπο που οι αγαπημένοι νεκροί των ηρώων της είναι παρόντες στα βιβλία της. Αντικείμενα που κρατάει από την παιδική ηλικία της Πάολα, η φωτογραφία της στο γραφείο της, το καντήλι που ανάβει στη μνήμη της, τα αποξηραμένα ροδοπέταλα που πέταξαν την ημέρα της κηδείας της στη λίμνη και τα βρήκε ανέπαφα την επόμενη ημέρα. Από την κόρη της ζητάει βοήθεια πριν ξεκινήσει κάθε βιβλίο της.
Με τα κέρδη από το βιβλίο για την Πάολα η συγγραφέας δημιουργεί το Ίδρυμα Ιζαμπέλ Αλιέντε στο Σαουλίτο, σε ένα παλιό βικτωριανό σπίτι που είχε υπάρξει οίκος ανοχής. Το Ίδρυμα χρηματοδοτεί μη κερδοσκοπικές οργανώσεις που στηρίζουν γυναίκες στη Χιλή και την Καλιφόρνια και στα είκοσι τρία χρόνια λειτουργίας του έχει στηρίξει πάνω από εκατό πρότζεκτ. Πιο πρόσφατα από αυτά μια καμπάνια κατά του trafficking αλλά και μια μεγάλη δωρεά για τη νομική υποστήριξη παιδιών προσφύγων που αιτούνται άσυλο.
Ο πρώτος άνθρωπος που διαβάζει τα χειρόγραφά της είναι η υπερήλικη πια μητέρα της. «Έχουμε κάνει πραγματικά ομηρικούς καβγάδες για το τι θα μείνει και τι θα φύγει από τα βιβλία μου. Σε ένα χειρόγραφο εξακοσίων σελίδων ζήτημα οι δεκαπέντε να μένουν ανέγγιχτες. Πριν της δώσω το χειρόγραφο, έχω πρώτα αφαιρέσει όλες τις σκηνές σεξ και ό,τι μπορεί να θεωρηθεί προσβολή στον πάπα και στην Εκκλησία. Μετά τον καβγά ξαναγράφω το βιβλίο». Τα τελευταία εξήντα χρόνια ανταλλάσσουν κάθε μέρα γράμματα, παλαιότερα με το ταχυδρομείο και πιο πρόσφατα με email. Η Ιζαμπέλ τα κρατάει όλα σε μια ντουλάπα στο γραφείο της αρχειοθετημένα ανά έτος.
‘
Επειτα από είκοσι βιβλία, δύο γάμους και πολύ περισσότερες περιπέτειες, ζει πια μόνη στην Καλιφόρνια έχοντας γύρω της αγαπημένους απογόνους. Το γιο της Νικόλα και τη νύφη της, διευθύντρια του ιδρύματος που φέρει το όνομά της, τον πρώην άνδρα της Πάολα με τη νέα του σύζυγο και τα παιδιά τους και τα τρία εγγόνια της. «Τώρα πια μπορώ να είμαι πιο χαλαρή και να μην τριγυρίζω λέγοντας στους άλλους ανθρώπους τι να κάνουν», θα πει. Κάποιες φορές το χρόνο ταξιδεύει στο Σαντιάγκο της Χιλής για να επισκεφθεί τη μητέρα της που είναι 95 και τον πατριό της που είναι 100. Εκεί συχνά την μπερδεύουν με τη συνονόματη δεύτερη ξαδέλφη της, κόρη του Σαλβαδόρ Αλιέντε και αρχηγό του Σοσιαλιστικού Κόμματος της Χιλής, με την οποία μεγάλωσαν μαζί όταν ήταν παιδιά πριν από το πραξικόπημα. «Συχνά της ζητούν να υπογράψει τα βιβλία μου και το κάνει. Εγώ κατηγορούμε ότι παρέλασα με τους κομμουνιστές στην Ιταλία και λέω: «Εντάξει». Γιατί να εξηγείς το ίδιο πράγμα ξανά και ξανά;»
woman.in.gr
Από τον Ολυμπιακό στη Χιροσίμα
Τα γιεν της JT Thunders έπεισαν τον Ντανιέλ Καστελάνι να πάρει το αεροπλάνο για την Ιαπωνία
Ακολουθήστε το in.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Αριθμός Πιστοποίησης Μ.Η.Τ.232442